#  Rozdział 0: Wstęp

Żeby zrozumieć ciąg przyczynowo-skutkowy cofnę czas do okresu sprzed mieszkania w Gliwicach. Przez dwa lata okupowałam *norę* w Katowicach. 
Kawalerka przyzwoitej wielkości, 25 metrów kwadratowych podzielonych na łazienkę, aneks kuchenny oraz *pokój-orkiestra* będący jednocześnie sypialnią, pokojem dziennym, jadalnią oraz salonem w zależności od tego jak bardzo posprzątałam i jak ułożyłam meble. Widząc jakie perły są na grupach mieszkaniowych, mogę śmiało powiedzieć, że cenowo oraz powierzchniowo wygrałam na loterii.

![DSC_0966.jpg](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/osavi/MQZFQAJj-DSC_0966.jpg)

# Rozdział 1: Niby kolorowo, ale jednak nie do końca

Nie było to oczywiście idealne miejsce. Raz na pół roku wizytował mnie *scout*. Kogo nazywałam *scoutem*? **Karalucha**. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam karaczana, było koło północy. Już miałam iść spać, jak zwykle ciemnica w mieszkaniu, więc żeby napić się przed snem musiałam zapalić światło... A tam widzę obok zlewu łazęgę wstrętną. Wzdrygnęłam się, popłakałam nie wiedząc co zrobić (tak, spanikowałam okropnie). Nie wypiłam niczego, zakopałam się w łóżku i doczekałam poranka. Jak tylko się obudziłam, spakowałam się, olałam zajęcia, bo jechałam pierwszym autobusem do domu rodzinnego. 
Mogłam zostać, bo dzień później pojawiła się karteczka, że będzie ekipa do walki z karaczanami i kto chce może miłych panów wpuścić, ale dowiedziałam się o wszystkim po fakcie. Następne karaluchy już nie miały ze mną tak lekko, co ubiłam to moje. 

Z innych ciekawszych problemów, miałam przeciekający, kapiący sufit. Hałas w nocy, w kompletnej ciemności, co mądra pomyślałam? 
###### Czy w tym mieszkaniu straszy?
No geniusz! Na szczęście to był pojedynczy przypadek. Brak firan, zasłon lub rolet w mieszkaniu, które jest skierowane na wschód z dwoma wielkimi oknami na prawie całą ścianę. Potężne słońce potrafiło mnie w lecie wykurzyć na siłownię... Właściwie jako jedyne miało tak potężną moc oraz argumenty, by wywalić mnie skutecznie z łóżka.

![IMG_20190923_145128.jpg](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/osavi/dfbRPKLv-IMG_20190923_145128.jpg)

# Rozdział 2: Nieidealny, ale akceptowalny i kochany

Nie zmienia to faktu, że lubiłam to miejsce. Pierwszy metraż, który nie musiałam dzielić z nikim. Żadnych krewnych albo obcych ludzi, nikt nie podjadał z lodówki, nie zajmował łazienki akurat jak jej potrzebowałam. Typowe problemy kiedy mieszka się z kimkolwiek. Zachłysnęłam się samotnością, która bardzo mi pasowała. Zabunkrowałam się, nazywałam to "*piwnicą na 4-tym piętrze*", będąc aż za bardzo dumna ze swojego położenia. Dodatkowo chętnie korzystałam z udogodnień oferowanych przez życie w dużym mieście. Dobrze zaopatrzone sklepy, autobusy co kilka minut, wybór jedzenia większy niż jeden kebab oraz pizza na krzyż, kilka galerii handlowych i potężny internet, który nie wywalało od korzystania z facebooka. Dla kogoś, kto miał problem z brakiem WiFi w pokoju to była radość, kiedy ściąganie gier trwało chwilę, a nie przy dobrych wiatrach dwie noce. 

Do tej pory mam ciepłe wspomnienia związane z Katowicami. Tutaj przyszło mi podejmować pierwsze eksperymenty w kuchni (nigdy nie gotowałam przed przeprowadzką), początkowo żywiłam się jedynie tostami, bo na tylko tyle pozwalały mi kulinarne umiejętności. Stopniowo uczyłam się jak działać w kuchni, chociaż do tej pory pamiętam **potężną** pastę rybno-ryżową z curry, która była kompletnie niejadalna. Gdzie na to wpadłam to nie wiem, nie oceniajcie. 
Czasami z nostalgii przejeżdżamy przez okolicę, odruchowo zerkam na blok, uśmiechając się pod nosem. Już pomijając, że to właśnie tam się wszystko zaczęło. Gdyby nie ta *nora*, nigdy nie miałabym okazji poznać osobiście kilku użytkowników platformy (a jednego z nich obserwować właśnie na kanapie jak słodko śpi). 

![IMG_20190923_145204.jpg](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/osavi/4P1ysYlu-IMG_20190923_145204.jpg)

# Rozdział 3: Czas na zmiany
Wspólnie z chłopakiem podjęliśmy decyzję o zamieszkaniu gdzieś indziej, w Gliwicach. Oznaczało to, że wyniosę się z Katowic. Właścicielka mieszkania nie robiła problemów, nawet puściła umowę wcześniej, mając już kogoś na moje miejsce, więc rozstałyśmy się w ciepłej i pokojowej atmosferze.

Wstępnie zakładałam, że nie będę narzekać na Gliwice. Autobusy są, pociągi są, poradzę sobie z dojazdem na uczelni, przecież będzie dało się wydostać i dotrzeć w rozsądnym czasie na uniwerek... Ta, pośmiałam się mocno. Szybko zrozumiałam, że to co na papierze wyglądało teoretycznie dobrze, okazało się, że mogę się tym najwyżej podetrzeć. Synchronizacja autobusu z pociągiem? Koncept zupełnie obcy dla komunikacji miejskiej. Zaczęłam czuć frustrację, a to przełożyło się na moje mocne olewanie zajęć. Chodziłam jak mi pasowało albo kiedy miałam sporo ćwiczeń. Prowadzący informujący, że jego zajęcia nie są obowiązkowe, od razu wykreślało punkt z planu. 
Zatęskniłam za Katowicami, które zaczęłam jeszcze bardziej doceniać. To jak wybaczały mi moje spóźnienia na autobus, bo za chwilę nadjeżdżał kolejny żółtek i wskakiwałam na trasę. Przyzwoite połączenia z tramwajami, które sunęły prosto na Zawodzie. 30 minut od wyjścia do dziedzińca, tęskniłam za tym.

# Rozdział 4: A oto ciężar Korony
Wszyscy wiemy jak wyglądała sytuacja, z własnego życia lub głośnego krzyku w internecie. Zdalne nauczanie z jednej strony było zbawieniem, nie musiałam już dojeżdżać i walczyć z komunikacją miejską... Czyli wygranko, bo zajęcia przez neta, większa połowa się nie odbywała w ogóle, więc wyszło na moje?
###### Tylko co byłoby, gdybym została w Katowicach? 
Pogryzło to moją głowę, dając do myślenia. Mogę się założyć, że nie zostałabym w Katowicach. Odcięta od możliwości oferowanych przez miasto, byłabym *bez rączek*. Szybko uniwerek przeszedł na zajęcia zdalne, więc musiałabym używać internetu w domu (który był i nadal jest dość słaby). Rodzice mieliby uzasadniony powód, bym przymusić mnie do wcześniejszego zakończenia umowy. 
Z resztą mieszkając w Gliwicach, rodzice pytali czy wrócę do domu. Mogłam się zasłonić tym, że nie jestem sama i nie mam zamiaru chłopaka zostawiać samego. Wspólne zakupy to był nasz rytuał, a w chwilach przytłoczenia czterema ścianami, mogliśmy się wspierać.