[tr]
E artık alışın burası biraz "sevgili günlük" köşesine dönmeye başladı.
İnsan, homo erectus atalarımız, Neanderthal komşularımız, avcı toplayıcı dedelerimizden beri hayal kuran insan. Bu yıldızlı gökler zamanın başından beri ilham olmuş, bulutlar yıldırımlı gecelerde kızmış, toprak sallanınca korkmuş, yağmur yağınca kaçmış insanoğlu. Herşeyi anlamaya çalışmış ve cevapsız sorulardan hiç haz etmemiş. Ne bulut kızmış aslında ne de dağlar. Kış geldiğinde yazı özlemiş, yaz geldiğinde kışı. Açken bolluğu özlemiş, tokken daha fazlasını istemiş. Üşürken ateşin sıcaklığını, güneşin altında karın soğuğunu.
Bugün değil de binlerce yıl önce yaşayan bir insan olsaydık yine de hep daha fazlasını ister miydik? Yine yıldızlı gecelerde cenneti düşler miydik? Açken sınırsız yemeklerin olduğu, üşürken sıcacık ovalarla dolu, ve kadınlar, erkekler. Cennet tasvirleri hep insanda ne eksikse onun en bolu en bereketlisi ve en çok hali mi olmuştur? Biraz nankörüz sanırım.
Kuşların sıcak mevsimleri kovalaması gibi kovalıyoruz bizde eksik olan şeyleri. Güneş nerede doğuyorsa oraya koşmaya çalışıyoruz. Önümüzde yanan ateşin sıcaklığının sahte düşüncesi gitmiyor beynimizden. Uzaklarda biryerlerde o sınırsız bereketli alevi istiyor bünye. Neden insan birşeyi kaybetmeyi bekler değerini bilmek için? Tabaktaki lezzetli yemek yok iken yarısı tabakta kalır, belki çöpe gider. Açken nekadar değerlidir o arda kalan aş. Hastayken sağlığın, uzakken yakının, toprakta yatağın, hapisken özgürlüğün değeri ölçülür biçilir. Sahip olmaya uğraştığımız şeylere sahipken insan neden tatmin olmaz?
Hayatta kalma mücadelemizde hayallerimiz ve hırsımız bize yardımcı olan en büyük etkenler olabilir. Öyle ki ne çaresiz anlarında insan, çaresizlik hissinin karşısına çok güçlü rakipler çıkarmış. Güçlü tanrılar, bereketli toprak vaatleri, güçlü savaşçılar, serin nehirler ve ödüller. Bunlar hayal etmeden de elimizdekilerle yaşayamaz mıydık? Kendi hayatımızın cennetini kendi elimizdekilerle kuramaz mıyız?
-5 derece soğukta şuan bu satırları yazarken yazı özlüyorum. Hani o kısacık şortlarla, incecik tshirtlerle, biraz olsun serinlemek için çırpındığım, oturacak cafe ararken hangisi klimalı diye aradığım yaz mevsimi. E orda da soğuğu arıyor muşum. Şuan varlığından hiç hoşlanmadığım soğuk için aramış durmuşum sokak sokak.
Mutluluk da öyle midir diye düşünüyorum. Acaba sahip olduklarıma dönüp baksam, elimin avucumun içindekilere odaklansam, güneşi kovalamasam daha mı mutlu bir insan olurdum? Mutluluk arayışı da acaba yazın sıcağı kışın soğuğu aramak gibi bir kısır döngü mü? Birkere önüme baksam yakalar mıyım? Sevmek uzaktayken hem acılı hem güzel, sevgi pastasına özlem katmadan da tatlı olmaz mı? Uzaksa sevgili daha mı çok istenir yakın olmak? Yakınındayken hiç kopmamak. Peki hiç ayrılmazken ne istemeli? Hep istemeli mi? Sürekli bişeyler istemek mi bizim sorunumuz. Ne çok soru var burada. Bukadar soru sorarken bile cevap arıyorum. Her bir soru yeni bir yola başlamak gibi, içinde olduğum yoldan tatmin olmadığımdan belki de.
Soğukken soğuktan konuşup onun güzel yanlarını görmeye çalışıyorum, üşür üşümez yazı hayal etmemeye çalışıyorum. Özlerken de sevmeye, uzakken de anlamaya. Önce kendimi.
Kişisel cennetim kendi noksanlarımın tam olduğu bir dünya. Ama asıl cennet bence bu dünya. Artısı eksisi, sıcağı soğuğu, acısı tatlısı, yukarısı aşağısı, uzağı yakını. Siyah olmadan beyazı, özlem olmadan sevgiliyi, acı günler olmadan güzel günlerin değerini anlayamıyoruz belli ki.
Çok diplere batınca hayatta, artık gidilecek tek yön yukarısı oluyor.
[en]
Man has been dreaming since our homo erectus ancestors, our Neanderthal neighbors, our hunter-gatherer fathers. These starry skies have been inspired since the beginning of time, the clouds were angry and men was afraid when the earth shook, and fled when it rained. He tried to understand everything and did not like unanswered questions. Neither the cloud is angry nor the mountains. When winter came, he missed summer, when summer came he missed winter. When he was hungry he missed abundance, when he was full he wanted more. The warmth of the fire when it's cold, the cold of the snow under the sun.
If we were a human being who lived thousands of years ago and not today, would we still want more? Would we dream of heaven on starry nights again? Unlimited food when hungry, warm plains when cold, and women and men. Have the descriptions of heaven always been the most abundant state of what is missing in man? I guess we're a little ungrateful.
We chase what we lack like birds chase the warm seasons. We try to run wherever the sun rises. The fake thought of the heat of the fire burning in front of us does not go away from our brains. Somewhere far away, the body wants that mighty fire that is sun. Why does one wait to lose something in order to appreciate it? When there is no delicious food on the plate, half of it stays on the plate, maybe goes to waste. How valuable is that leftover food when hungry. Your health when you are sick, your loved ones when you are far, your bed on the ground, freedom when yours taken away. Why is one not satisfied when we have what we are striving to have?
Our dreams and ambition can be the biggest factors that help us in our struggle for survival. So much so that in his desperate moments, a person has put up very strong opponents against the feeling of helplessness. Powerful gods, promises of fertile land, mighty warriors, cool rivers and rewards. Couldn't we live with what we have without imagining them? Can't we build the paradise of our own life with what we have?
I miss summer while writing these lines in -5 degrees cold. You know, it's the summer season where I struggle to cool off a little with shorts, thin t-shirts, and look for which one is air-conditioned while looking for a cafe to sit in. Well, I was looking for the cold there too. I've been looking for the cold that I don't like to feel now, from street to street.
I think happiness is the same. Would I be a happier person if I looked back at what I have, focused on what's in the palm of my hand, and didn't chase the sun? Is the pursuit of happiness a vicious circle like seeking the heat in the summer and the cold in the winter? If I look ahead once, will I catch it? Wouldn't love be both bitter and beautiful when far away, and sweet without adding longing to the cake of love? If the lover is far, is it more desirable to be close? Never breaking up when you're near. So what should one want when they never leave? Should he always want it? Is it our problem to always want something? So many questions here. Even when asking so many questions, I am looking for answers. Each question is like starting a new path, maybe because I'm not satisfied with the path I'm on.
I try to talk about the cold and see its beautiful sides when it is cold, I try not to imagine summer as soon as it gets cold. To love while missing, to understand when far away. myself first.
My personal paradise is a world full of what I am lack of. But I think the real heaven is this earth. Plus and minus, hot and cold, bitter and sweet, up and down, far and near. It is obvious that we cannot understand the value of white without black, love without longing, and good days without bitter days.
When you sink to the very bottom in life, the only direction to go is up. In order to go up we must go down sometimes.
Hello from the bottom of my life :)
hiveblocks