အဆင္မေျပတာေတြကို ရင္ဖြင့္မေနပါနဲ႔။ သူ႔မွာလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ဒုကၡေတြနဲ႔မို႔ပါ။ ကိုယ့္ဒုကၡက မိုးေလာက္ျမင့္သလို သူ႔ဒုကၡကလည္း ပင္လယ္ေလာက္ နက္႐ႈိင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဆန္အိုးထဲ ဆန္မရွိဘူး။ အဲ……သူ႔ဟင္းအိုးမွာလည္း ဆီမရွိဘူး။ ထုတ္မေျပာျဖစ္တဲ့ ရင္ထဲက ေသာကေတြမွာ တူညီသူအခ်င္းခ်င္း ေဖးမ႐ိုင္းပင္းပါ။

     သူ ငါ့ကိုေမ့ေနၿပီလို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ဧည့္ဝတ္မေက်မွာစိုးတာေၾကာင့္ ခပ္ခြါခြါေလး ေနေနတာပါ။ ကိုယ့္အနားကို မကပ္ခ်င္ဘူးဆိုတာထက္ ကိုယ့္ဆီကို အပူေတြ ကူးမွာစိုးတာေၾကာင့္ အေဝးကေန အားေပးေနၾကတာပါ။ သူလည္း ကိုယ့္လိုပဲ အားတင္းေလွ်ာက္ၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ၿပဳံးေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း စာနာနားလည္ေပးပါ။

     ကိုယ့္မွာ ေသာကရွိေပမယ့္ သူ႔ကို အားေပးဖို႔လည္း သတိရပါ။ သံသရာမွာ အားလုံးက ဘဝေရာဂါသည္ေတြ။ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးပါမွ အဆိုးေလာကဓံေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာေလ။ အမွတ္မထင္ ဘယ္သူကစၿပီး ရင္ဖြင့္မိသည္ျဖစ္ေစ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ပါ။ ဒါက သူ႔ကို ကိုယ္ေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္ေတြထဲက တစ္ခုပါ။

     ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မွ်ေဝပါ။ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ၾကည္ႏူးပါ။ ဘဝဟာ နိစၥဒူဝကိစၥေတြနဲ႔ နပန္းလုံးေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ နည္းပါးပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္မွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ အဆင္မေျပမႈေတြကို ဖလွယ္ရင္း စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ျဖတ္သန္းရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ။

     ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဘိုးထားပါ။ ကိုယ့္မိသားစုကို တန္ဘိုးထားပါ။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို တန္ဘိုးထားပါ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကို တန္ဘိုးထားပါ။ ေလာကႀကီးကို တန္ဘိုးထားပါ။ အားလုံးက တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ့္အတြက္ အေရးပါသူေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ္မုန္းေနတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္ကိုသခၤန္းစာေတြ ေပးေနသူျဖစ္တာကို နားလည္ေပးပါ။

     လူ႔ဘဝ တစ္ခဏတာအခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘာမွမေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ နားလည္မႈေတာ့ ေပးႏိုင္ပါေစ။ မေတာ္တဆ ကိုယ္က ျပဳမိတဲ့အမွားကို ဝန္ခံပါ။ သူျပဳမိတဲ့ အမွားကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးပါ။ အခ်စ္ကို မေပးႏိုင္လည္း အမုန္းေတာ့ မယူမိပါေစနဲ႔။ သူလည္း ဒုကၡသည္၊ ကိုယ္လည္း ဒုကၡသည္ ဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္း မာန္တင္းေနတာဟာ ထပ္ေဆာင္းဒုကၡကို ထပ္ရွာတာပါပဲ။

     ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း(၃၀)အတြင္း သူေရာကိုယ္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရမယ့္ အေငြ႕အသက္ေလးေတြပါ။ ဒီကမာ႓ေျမမွာ ကံတရားကလြဲရင္ က်န္တာမွန္သမွ် ယာယီပိုင္ဆိုင္မႈပါ။ ကံဆီကေန ငွါးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကံတရားထံ ျပန္လည္အပ္ႏွံရတယ္။ ကိုယ္မပိုင္တဲ့ အရာေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မာနေတြ အတၱေတြ ပြားေနတာဟာ သူမ်ားဓားကို ခိုးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ထိုးတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

     ဘဝဟာ ေမြးဖြားျခင္းက စၿပီး ေသဆုံးျခင္းမွာ ဆုံးတယ္။ ၾကားကာလမွာ အားလုံး ရုန္းကန္ၾကရတယ္။ ေလာကဓံ(၈)ပါးကို ႀကဳံရတယ္။ သုခ,ဒုကၡကို ဆုံရတယ္။ မရွိျခင္းကေန ရွိျခင္းကို ဖန္တီး၊ ၿပီးေတာ့ မရွိျခင္းဆီ ျပန္သြားရမယ့္ ခရီးမွာ သူသူငါငါ ၿပဳိင္မေနဘဲ နားလည္ေပးတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အႏိုင္ေပးလိုက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း မႏိုင္၊ ကိုယ္လည္း မရႈံွး၊ နိဂုံးလွရင္ အားလုံးေက်ပါတယ္။